‘Ik verlang ernaar dat Jurre groot is en niet meer bijt en beter luistert.’ Dat vertelde mijn dochter (5) door de microfoon aan de hele school op een viering met als thema verlangen. Jurre is de pup die we sinds vier weken hebben (inderdaad oplettende lezer, in een vorig bericht heette hij nog Hobbes, maar nu is het Jurre).

Er is weinig dat mijn meisjes elke dag zo gelukkig maakt als dat hondje, klein en zacht en speels. En ja, soms bijterig. Waarom verlangt ze ernaar dat hij groot is? Ik weet nu al dat ik de rest van zijn leven stilletjes terug zal verlangen naar hoe hij nu is. Net als ik dat bij mijn kinderen zal doen. Ik verlang vooruit en terug. Naar tienerdochters en peuterlijfjes. Naar de grote vragen van het leven en alles oplossen met één kusje.

Mijn oudste dochter verlangt vooral vooruit, naar zelf groot zijn. Op haar zesde maakte ze een stappenplan om de weg naar volwassenheid te versnellen. ‘1. Zelf mogen bepalen. 2. Een eigen telefoon. 3. Zelf weten wanneer ik ga slapen.’ Ze vroeg of ik nog toevoegingen had. Ze is ondernemend, georganiseerd en doelgericht en ik weet zeker dat ze veel van haar fantastische plannen waar gaat maken in die mooie toekomst van haar.

Mijn kleinste dochter heeft eens geopperd dat je toch zeker zelf kunt kiezen of je volwassen wordt of kind blijft. Zij verlangt naar het nu, of het liefst nog een beetje achteruit. Ze wil vertroeteld worden, gedragen als een baby, beschermd worden en blijven spelen, veel spelen. En altijd eerst huilen en daarna pas praten. Dat laatste verandert hopelijk nog voor ze het huis uit gaat, maar voor de rest hoop ik dat ze voor altijd kind zal blijven.

Ik heb een theorietje: iedereen heeft een ideale leeftijd. Een leeftijd die je persoonlijkheid altijd heeft, of je nu vijf bent of zevenenveertig. De tijd dat je die leeftijd echt hebt, is dan misschien wel de fijnste tijd van je leven. Dan pas je het beste bij jezelf. Of bij het leven. Laten we voor onze kleuter maar hopen dat de bijterige puppy-fase niet Jurres ideale leeftijd is. En intussen genieten van zijn vrolijke hupjes, verbaasde blikken en dat hele zachte vachtje.