Op vakantie in Zweden is het altijd lekker rustig. Weinig mensen om me heen, behalve de twee gillende meisjes die altijd meegaan en de man die meestal net als het even stil is een kietelaanval inzet. Er wonen twintig mensen per vierkante kilometer in Zweden, in Nederland vierhonderdvijftig. We hoeven daar de kilometers bos, veld en meren dus met veel minder mensen te delen. Ik klink zo een beetje als een mensenhater, maar probeer het te zien als een kleine gezelschappenliefhebber.

Dat het lekker rustig is, komt natuurlijk ook doordat we vakantie vieren. Er hoeft maar weinig, er mag veel. Werk staat op de automatische beantwoorder, klussen thuis liggen buiten bereik en koken doen we maar af en toe. Kleine dingen zijn belangrijk. Picknick met aardbeien, schelpjes die nog aan elkaar vastzitten, de bruin-witte afdruk van teenslippers op je voeten.

Krant lezen is een van mijn favoriete rustmomenten thuis, maar deze vakantie bracht er weinig zoveel onrust als de kranten. De grondaanval op Gaza en de gruwelijke beelden daarvan, het neerschieten van vlucht mh17 en alles wat volgde, de gruweldaden van ISIS. Er was veel om wakker van te liggen. Ik spaarde de kranten op, las drie of vier dagen in één keer. Dan had ik de andere dagen vrij, want het is moeilijk schelpjes zoeken met al die ellende in je hoofd.

Nu ben ik weer thuis. Ik probeer kleine dingen groot te houden, maar de grote dingen zijn ook groot. Ik weet amper waar ik moet beginnen met boos zijn, en tegelijk is boosheid de oorsprong van conflicten en oorlog. Ik wil lezen over de slachtoffers van mh17, maar wat hebben de nabestaanden aan mijn lethargische verdriet? Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. De column van Ionica Smeets in de Volkskrant van woensdag 23 juli (‘Zoek de helpers’, hier online) gaf me een beetje richting. En initiatieven voor vrede en verbroedering geven me hoop, zoals Masterpeace en dit leuke plan: Herberg In de veilige haven. Er zijn goede mensen, veel goede mensen. Het kan nog goed komen met de wereld, je weet het nooit.