Sinds een paar maanden hebben we er iemand bij in huis: het IQ van mijn dochter. Het was er op zich al, we wisten ook wel dat het een aanzienlijke persoonlijkheid had, maar nu heeft het een naam. Hoogbegaafd. Een bevestigde identiteit.

Ze is achtenhalf, de dochter. Leest deel vijf van Harry Potter, wil graag een winkel beginnen (nu meteen) en minister president, moeder en uitvinder worden (later). Vindt het uitsterven van de mensheid de beste oplossing tegen verdriet, heeft een hekel aan slapen en is verzot op kantoorartikelen. Ze houdt van paardrijden, klimmen, playmobil en lezen. En van Hobbes, de hond die er nog niet is, maar die wel komt.

Het intelligentieonderzoek, de uitslag en de schoolwissel die volgde heeft 2015 nogal beheerst tot nu toe. Niet altijd vervelend, soms wel. Soms verhelderend. Alleen al de titel van een hoofdstuk uit een boek over het opvoeden van een hoogbegaafd kind gaf me tranen in de ogen, van geruststelling en herkenning. Die titel was trouwens ‘Het lijkt wel of je een puber in huis hebt’.

Die pseudo-puberteit is eigenlijk onze tweede nieuwe huisgenoot. Of nieuw.. hij is er al zeker een jaar en heeft altijd, altijd, ALTIJD zin in een discussie. Over dingen die moeten, mogen, wel of niet kunnen en dingen die waar zijn of niet waar zijn. Ik word er moe van, ik was volgens mij nog niet genoeg uitgerust van de babytijd met huilnachten en vieze luiers en zo. Normaal krijg je een jaar of twaalf om daarvan bij te komen.

De hoogbegaafdheid heeft zijn plek in ons gezin aardig gevonden. Die puber gaan we aanpakken met een scherp tegengif: zachtheid en geduld. Met argumenten onderbouwde besluiten, met knuffels. Met de nieuwe school, die zoveel frustratie wegneemt. En met Hobbes, de hond die er nog niet is. Want die moet meestal net in het heetst van de strijd uitgelaten worden. Door haar… of door mij.

Zo’n hond is het nu eenmaal.